Το πανεπιστημιακό άσυλο σήμερα 29 χρόνια μετά την θέσπισή του συνιστά πλέον έναν αμφιλεγόμενο θεσμό, καθώς σε τίποτα δεν θυμίζει και σε τίποτα δεν εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο θεσπίστηκε μεταπολιτευτικά. Αποτελεί μία παγκόσμια Ελληνική πρωτοτυπία που είναι άγνωστη στο εξωτερικό. Είναι ένα κατάλοιπο μιας παρωχημένης εποχής που δεν στέκει πολιτικά αλλά ούτε και λογικά.
Δεν στέκει πολιτικά, διότι θεσπίστηκε σε εποχές αυταρχισμού, όταν υπήρχε ποινικοποίηση απόψεων μέσα στην κοινωνία κι έτσι τα πανεπιστήμια είχαν ανάγκη έναν χώρο ευρύτερης ανοχής στην έκφραση απόψεων.
Σήμερα, που ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει ο,τι θέλει, όπου θέλει, τι νόημα έχει το «άσυλο».
Δεν στέκει λογικά, διότι δεν περιφρουρεί τον χώρο ελευθερίας των ιδεών, που είναι τα πανεπιστήμια, από την αστυνόμευση της σκέψης. Το αντίθετο μάλιστα, δημιουργεί μια νησίδα μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, όπου καταλύεται κάθε αστυνόμευση και ανθεί η παρανομία.
Η ιστορία δείχνει ότι δεν διασφαλίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών την απρόσκοπτη εκπαίδευση και έρευνα. Αντί να υπηρετεί τους σκοπούς για τους οποίους θεσπίστηκε, βλέπουμε να επικρατεί ένα καθεστώς ανομίας. Κατειλημμένα κτίρια, φθορές στις υποδομές και παράνομες δραστηριότητες καλύπτονται πίσω από το πρόσχημα του ακαδημαικού ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο απειλεί την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα-δεν την προστατεύει. Όταν η σύγκλητος αναγκάζεται να συνεδριάζει εκτός του πανεπιστημίου, γιατί μια μικρή μειοψηφία φοιτητών και μη απαγορεύει την είσοδό της στον χώρο που δικαιούται, το άσυλο έχει καταργηθεί. Όταν καίγονται έργα τέχνης, όταν καταστρέφονται τερματικά υπολογιστών με διδακτορικές διατριβές είναι τουλάχιστον ανόητο να μιλάμε για άσυλο και για αναβάθμιση των πανεπιστημίων μας
Αλήθεια κάτω από τέτοιες συνθήκες, ποιός νοήμων καθηγητής της διασποράς θα εγκαταλείψει το πανεπιστήμιό του για να έλθει στην Ελλάδα. Και πως θα προαχθεί η έρευνα
Πόσο ιερό μπορεί να είναι ένα νομοθέτημα , όταν δεν μπορούν να απολαύσουν τα δικαιώματά που παρέχει αυτό οι κατ΄εξοχήν φορείς τους, δηλαδή οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι φοιτητές
Είναι προφανές, πως ορισμένοι δεν έχουν αντιληφθεί, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ακαδημαικό και όχι κοινωνικό, ώστε να συμμετέχουν σ΄αυτό όλες οι κοινωνικές τάξεις. Δεν αντιλήφθηκαν ότι πρόκειται για άσυλο και όχι για ασυλία του κάθε παρανομούντος.
Εκτός των άλλων όμως η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου είναι παρεξηγημένη στην Ελλάδα, γιατί είναι ταυτισμένη με την νομοθετική ρύθμιση που αποκλείει η δυσχεραίνει την επέμβαση της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Εν αντιθέσει στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α. έχει διαφορετική έννοια. Εκεί δεν σημαίνει ότι ο πανεπιστημιακός χώρος είναι ένα άβατο για τα όργανα της τάξης, αλλά ότι διασφαλίζεται η ακαδημαική ελευθερία και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, ενώ η προστασία του πανεπιστημίου, ανθρώπων και υλικοτεχνικής υποδομής εξασφαλίζεται από ειδικό προσωπικό του Πανεπιστημίου η από αρμόδιες αρχές.
Έτσι λοιπόν σε μια περίοδο που όλοι συζητάμε για την αναβάθμιση του πανεπιστημίου, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να υπερασπιζόμαστε τα είδωλα μιας παρωχημένης εποχής, όπως είναι το άσυλο.
Μέσα σ΄ένα κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται, η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορεί να μένει αδρανής και να υποστηρίζει αναχρονιστικούς αλλά και επικίνδυνους πλέον θεσμούς όπως είναι το πανεπιστημιακό άσυλο, κάτι που θα μπορούσε να βρει πεδίο εφαρμογής μόνον σε τριτοκοσμικές , μη δημοκρατικές χώρες.
Η Ελλάδα του 2011 δεν έχει ανάγκη από αναχρονιστικούς νόμους, όπως αυτός που έχει θεσπίσει το πανεπιστημιακό άσυλο. Η Δημοκρατία μας έχει ισχυρά θεμέλια και μπορεί να προστατευτεί στον κατ΄εξοχήν ελεύθερο χώρο που είναι τα Πανεπιστήμια.
Ηρθε η ώρα να προχωρήσουμε σε μια κοινωνική και ακαδημαική συμφωνία για την κατάργηση του εκφυλισμένου πλέον νομοθετήματος που καθιέρωσε το άσυλο.
Η συγκυρία είναι μοναδική. Η ευκαιρία ανεπανάληπτη. Να καταργηθεί «εδώ και τώρα» το άσυλο, για να αναπνεύσουν επιτέλους τα πανεπιστήμιά μας.
ΜΑ
ΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου